Америкт өөрчлөлт маш хүнд боловч цаг үргэлж явагдаж байна. Пиццаны газрын өмнүүр одоо антиквариат болсон хуучны дэлгүүрийн муухай царайт өдрөөс өдөрт хүүхэд адил сууж байна. Байшин худалдаж аваад сайхан засварлаад өөрийн орд харш болгоход ямар мөнгө хүрэлцээтэй болох тухай гудамжны хэсэг бүрт хөгшид бөөгнөрөөд ярилцна. Захын ногооны худалдаачдад идэмхий хүнд зориулсан шар чинжүүн ба шинэ розмарин, хөгшин италид яншуйны өргөн навч, Индианчуудад маанго байна .
I wanted to throw confetti the day that a family of rough types who propped their speakers on their station wagon and played heavy metal music at 3:00 A.M. moved out. I stood and smiled as the seedy bar at the corner was transformed into a slick Mexican restaurant. But I liked some of the people who moved out at the same time the rough types did.
Yet somehow now we seem to have reached a nice mix. About a third of the people in the neighborhood think of squid as calamari, about a third think of it as sushi, and about a third think of it as bait.
Би чихэр шидмээр санагдсан гэр бүлийн хэцүү өдөр хэн нэгний вагоны буудалын шон дээр бэхэлсэн чанга яригчаар үдээс хойш 3,00-д хэви мюзик эгшиглэхэд гарч явна.
Мексик рестораны толийлгосон буланд элэгдсэн бааранд инээгээд зогсож байв.
Нэгэн зэрэг хэцүү цаг үед шилжиж ирсэн хүмүүс надад аятайхан санагддаг.
Үеийн үед одоо ч гэсэн бүхэлдээ сайхан холилдсон.
Хүмүүсийн гуравны нэг хэсэг нь айл хөрш, гуравны нэг хэсэг нь sushi шиг түүхий, гуравны нэг хэсэг нь уцаартай хүмүүс байна.
The firebrand community organizer with the storefront on the block, the one who is always talking about people like us as though we stole our houses out of the open purse of a ninety-year-old blind widow, is pleasant to my boys.
But if you come around at exactly the right time, you’ll find members of all these groups gathered around complaining about the condition of the streets, on which everyone can agree. We melt together, then draw apart. I am the granddaughter of immigrants, a young professional—either an interloper or a longtime resident, depending on your concept of time. I am one of them, and one of us.
Yet somehow now we seem to have reached a nice mix. About a third of the people in the neighborhood think of squid as calamari, about a third think of it as sushi, and about a third think of it as bait.
Би чихэр шидмээр санагдсан гэр бүлийн хэцүү өдөр хэн нэгний вагоны буудалын шон дээр бэхэлсэн чанга яригчаар үдээс хойш 3,00-д хэви мюзик эгшиглэхэд гарч явна.
Мексик рестораны толийлгосон буланд элэгдсэн бааранд инээгээд зогсож байв.
Нэгэн зэрэг хэцүү цаг үед шилжиж ирсэн хүмүүс надад аятайхан санагддаг.
Үеийн үед одоо ч гэсэн бүхэлдээ сайхан холилдсон.
Хүмүүсийн гуравны нэг хэсэг нь айл хөрш, гуравны нэг хэсэг нь sushi шиг түүхий, гуравны нэг хэсэг нь уцаартай хүмүүс байна.
The firebrand community organizer with the storefront on the block, the one who is always talking about people like us as though we stole our houses out of the open purse of a ninety-year-old blind widow, is pleasant to my boys.
But if you come around at exactly the right time, you’ll find members of all these groups gathered around complaining about the condition of the streets, on which everyone can agree. We melt together, then draw apart. I am the granddaughter of immigrants, a young professional—either an interloper or a longtime resident, depending on your concept of time. I am one of them, and one of us.
No comments:
Post a Comment